Με ρωτούν πολλοί:
"Μα πως τα παιδιά σου ακολούθησαν την Βυζαντινή Μουσική, πως έμαθαν να ψέλνουν?"
Η απάντηση αγαπητοί μου φίλοι εκφράζεται με μία μόνο λέξη. ΥΠΟΜΟΝΗ.
Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Χρειάζεται υπομονή, και μεθοδικότητα. Εγώ δεν αισθάνομαι ότι έκανα κάτι ιδιαίτερο, κάτι παραπάνω απ' ότι θα έκανε ένας πατέρας.
Το μυστικό είναι να μυηθούν οι νέοι εκκολαπτόμενοι από νωρίς σε αυτό το είδος μουσικής. Από μικρή ηλικία πρέπει τα παιδιά να ανεβαίνουν στο αναλόγιο. Πρέπει να σηκώνονται νωρίς. Από τον Όρθρο να βρίσκονται πάνω στο ψαλτήρι. Το αργότερο στο Ν' Ψαλμό.
Έτσι μαθαίνουν και συνηθίζουν. Εξοικοιώνονται με το περιβάλλον, με την μουσική. Σταθερά και μεθοδικά.
Για φανταστείτε να ξεκινήσουν να κάνουν και μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής.
Να καταλαβαίνουν την τυπική διάταξη και τα γραπτα κείμενα να βιώνουν τη λατρεία!
Άλλη αίσθηση.....
Όμως πρέπει να προσέξετε κάτι πολύ σημαντικό.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΠΙΕΣΗ.
Αν στην πορεία εκφραστεί το παιδί να μην έρθει στην εκκλησία, να το αφήσετε ελεύθερο, να μην καταπιεστεί, να μην το θεωρήσει βάσανο, να μην αγχωθεί ότι κάνει κάτι εξ' αναγκασμού. Να το αφήσετε να κοιμηθεί για να καταλάβει ότι μπορεί και να μην συμμετέχει όταν το επιθυμεί.
Φανταστείτε να σας πει, "εγώ δεν επιθυμώ να ξαναέρθω στην εκκλησία".
Εκεί θέλει ειδική μεταχείριση και θα το συζητήσουμε σε άλλη ευκαιρία.
Όλα αυτά που σας περιγράφω όμως, είναι μια αλησιδωτή αλληλουχία πράξεων και σκέψεων, σε συνάρτηση με το ήθος που διδάσκεται στο παιδί και με την βοήθεια βέβαια πνευματικού.
Η Βυζαντινή Μουσική σαν μουσική, δεν ακούγεται στα σχολεία. (εκτός από τα μουσικά σχολεία, που διδάσκεται ως παραδοσιακή ελληνική για 6 χρόνια)
Δεν ακούγεται στον έξω κόσμο. Κατά συνέπεια, όταν ένα παιδί από το δημοτικό ασχολήται με την Βυζαντινή Μουσική και το δείχνει, υπόκειται σε ένα σνομπάρισμα, σε ένα μπούλιγκ θα έλεγα από τους συμμαθητές του. Όποτε για σκεφτείτε την ψυχολογία του για συνέχιση της ενασχόλησής του, με αυτή!
Επίσης όλη αυτή η προσπάθεια έχει να κάνει με την ανατροφή των γονέων από το σπίτι αλλά και του πνευματικού, ως εκκλησιαστική μουσική που μέσω αυτής υμνείτε και δοξάζεται ο Θεός.
Εν κατακλείδι, σας λέγω να μην λυπηθείτε τα παιδιά σας να τα σηκώνεται την Κυριακή το πρωί να πάνε στην εκκλησία.
Μην φοβάστε δεν παθαίνουν τίποτα, πιστέψτε με το έχω δοκιμάσει. Κάποιοι γονείς λένε «τα λυπάμαι» να σηκωθούν τόσο πρωί.
Για να ήταν για κανένα πάρτι, κανένα ταξίδι, ή οτιδήποτε άλλο ως διασκέδαση…..!
Από την άλλη σας λέγω μην τα πιέσετε ποτέ.
Να μην το μισήσει, να μην νομίσει ότι είναι εξαναγκασμός.
Χρησιμοποιήστε επίσης ερεθίσματα να τα δελεάσετε. (οτιδήποτε, κεράσματα μετά την εκκλησία, συναντήσεις με παιδικές χορωδίες, κ.α.) Όλο αυτό βέβαια μέχρι να εντρυφήσουν, να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη μουσική και το "νερό να μπει στο αυλάκι και να ρέει μόνο του".
Σας παρουσιάζω ένα βίντεο πριν μερικά χρόνια, (είναι ποίημα του Αγίου Νεκταρίου σε μελωποίηση Σιμωνοπετριτών Αγίου Όρους, χωρίς ιδιαίτερη μουσική αξία, όμως πολύ σημαντικό για την περαιτέρω πορεία) όταν ήταν στο δημοτικό, που προσπαθούσα να «βάλω στο πετσί τους» την Βυζαντινή Μουσική, να τους κάνω να τους αρέσει.
Γράφαμε σε όποιο ξωκκλήσι βρίσκαμε στην Φθιώτιδα.
Σήμερα οι δύο μεγάλοι, είναι ψάλτες, αριστούχοι του Μουσικού Σχολείου Αθηνών και δεν μπορούν να διανοηθούν να μην ψάλλουν και να μην τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια…
ΥΠΟΜΟΝΗ φίλοι μου …….τίποτα παραπάνω !
Άκης Ν. Λιλιόπουλος
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ
