Η φωτογραφία του ΑΓΙΟΥ Γέροντος Παϊσίου που έγινε viral στο INTERNET

Πήγα λοιπόν σιγά σιγά από την δεξιά μεριά του κελιού, ανάμεσα σε κάτι χόρτα, και.. "τσάκ-τσάκ" πάτησα δύο φορές το κλείστρο. (..ήθελα και 2 φωτογραφίες!)

    Το καλοκαίρι του 1986, πήγα  στο Άγιον Όρος μαζί με τον πατέρα μου Ιατρό, Νικόλαο Β. Λιλιόπουλο (+2011), στο κελί Παναγούδα, δίπλα από την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, στις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους.

Αφού περνούσαμε τις γνωστές ταμπέλες "προς Παναγούδα ΓΕΡ. ΠΑΪΣΙΟΥ"

    Αφού περνούσαμε τις γνωστές ταμπέλες "προς Παναγούδα Γερ Παισίου"  "προς γέροντα Παΐσιο", μετά από 20-25 λεπτά πεζοπορίας περίπου από την Μονή Κουτλουμουσίου, φθάναμε στην είσοδο της αυλής του κελιού του, όπου μας περίμεναν οι γνωστές ταμπελίτσες ¨δροσερό νερό" "ευλογημένα λουκούμια"  "πάρτε ευλογία".

Ένα φτωχικό και λιτό κελλάκι αφιερωμένο στην Παναγιά μας, εκείνη που ο Όσιος γέροντας Παίσιος ασκήτεψε αφιερωμένος σε Αυτήν που μικρός την πρόφερε ως "Παναγούδα".

    Κατόπιν μπαίναμε στην διαδικασία της αναμονής.

(Η αναμονή μπορούσε να διαρκέσει από 10 λεπτά έως ...5 ώρες!!)
Περιμέναμε μέχρι ο Γέροντας, να ολοκληρώσει την προσευχή του, να ανοίξει την πόρτα και  να μας δεχθεί γεμάτος εγκαρδιότητα και καλοσύνη.

Περιμέναμε πως και πως να του αποσπάσουμε πνευματική τροφή, να μας διηγηθεί, να μας συμβουλέψει....

    Ταπεινός, λιτός, ολιγαρκής γεμάτος Θεία Χάρη, ένα σκεύος μυροβλυσίας αιώνιας ζωής, αυτή η απλή ταπεινή ψυχή ενός γέροντα που οι διδαχές του αντηχούν ακόμα στα αυτιά μας. Αυτός που με την ταπεινή καρδιά του, μας θυμίζει σήμερα πως ο προορισμός είναι εφικτός για όλους μας.

    Κάθε φορά που περιμέναμε απ' έξω, ο κόσμος ήταν πολύς.
Αφού μας έβαζε όλους μέσα στην αυλή, μας βόλευε στο Αρχονταρίκι του, στις "πολυθρόνες" !(πολυθρόνες= κούτσουρα τοποθετημένα στην αυλή). Κάποιοι, δεν προλάβαιναν να καθίσουν και αναγκαζόντουσαν να μείνουν όρθιοι, για να απολαύσουν τα πνευματικά του λόγια.

Αφού μας έβαζε όλους μέσα στην αυλή, μας βόλευε στο Αρχονταρίκι του, στις "πολυθρόνες" (πολυθρόνες= κούτσουρα τοποθετημένα στην αυλή).

    Είχε την προθυμία και την θέληση, για όποιον  ήθελε να του μιλήσει ιδιαιτέρως, να σηκώνεται,  να απομακρύνεται από τα άλλα άτομα, και να ακούει προσεκτικά το πρόβλημα του.

    Μία από αυτές τις φορές, ο πατέρας μου Νικόλαος,  ζήτησε να του μιλήσει ιδιαιτέρως. Μετακινήθηκαν σε μια απόσταση περίπου 20μ μακρυά από τους άλλους.

    Την εποχή εκείνη (1986) δεν υπήρχαν ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, δεν υπήρχαν κινητά. Είχαμε τις κλασικές φωτογραφικές μηχανές με φίλμ.
    Οπότε σκέφθηκα, είναι ευκαιρία, μιας και είχα την μηχανή μαζί μου, να βγάλω μια φωτογραφία τον γέροντα, την ώρα που μιλούσε με τον πατέρα μου.
    Γνώριζα όμως, ότι ο γέροντας ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να τον τραβούν φωτογραφίες, αλλά σκέφτηκα...τι πειράζει μια φωτογραφία!!!!

(....ήμουν και μικρός!)

    Πήγα λοιπόν σιγά σιγά, από την δεξιά μεριά του κελιού, ανάμεσα σε κάτι χόρτα, και..."τσάκ- τσάκ" πάτησα 2 φορές το κλείστρο. (...ήθελα και 2 φωτογραφίες!)


    Αυτό ήταν!!.....η ησυχία του Όρους όμως,  ήταν τόσο μεγάλη, που ο θόρυβος του κλείστρου ακούσθηκε σαν ....πυροβολισμός!

Ακούγοντας το "τσακ-τσακ" της μηχανής,  γύρισε ξαφνιασμένος και απορημένος ο γέροντας προς το μέρους μου, και μου είπε:

-"Όχι, όχι φωτογραφίες......"

Τότε ο πατέρας μου, του απάντησε:

-Γέροντα  αναμνηστικές είναι....έτσι για ευλογία...

-"Άντε καλά...!" απάντησε ο γέροντας (ο Άγιος)

    Έτσι μας έμειναν, ευλογία, δύο φωτογραφίες.

Ο γέροντας μετέπειτα Άγιος, αναχώρησε για την Ουράνια πατρίδα το +1994.
Ο πατέρας μου Νικόλαος Ν. Λιλιόπουλος αναχώρησε το +2011

....και σε μένα έμειναν οι φωτογραφίες.....!

Άκης Ν. Λιλιόπουλος